Κάποτε ήταν ένα αγόρι..

Κάποτε ήταν ένα αγόρι γύρω στα 14.. πόσο είσαι δευτέρα γυμνασίου;; κάπου εκεί.. ψηλό, αδύνατο, με μελαχρινό πολύ σγουρό μαλλί σχεδόν αφάνα (άθλιο!!).. ζωηρό και μέσα σε όλα.. μέσα στις καλές παρέες και μέσα στις κακές παρέες.. με τον τρόπο του ήταν πάντα αγαπητός σε όλους.. δεν έμπλεκε, ήξερε πάντα να αναγνωρίζει τα όρια.. έτοιμος να υπερασπιστεί τους αδύναμους με κάθε τρόπο (πολλές φορές τρώγοντας και ξύλο ακόμη - στα σοβαρά), αλλά και πάντα ήταν πολλοί έτοιμοι να καθαρίσουν για χάρη του (πολλές φορές τρώγοντας και ξύλο ακόμη - ίσως ακόμη πιο σοβαρά).. ήταν μια άλλη εποχή τότε, λίγο πιο 'του δρόμου'.. λίγο πιο 'της συμμορίας'.. ίσως να είναι και τώρα και να μη το αντιλαμβανόμαστε επειδή δεν ζούμε ανάμεσα σ'αυτές τις ηλικίες.. τελοσπάντων..

Το αγόρι της ιστορίας είχε ένα πολύ έντονο χαρακτηριστικό.. την ευγένεια.. σε σημείο που να την ξεχωρίζεις πραγματικά.. κάποτε μου είπε ότι ήταν κατόρθωμα της μάνας του αυτό.. αργότερα κατάλαβα ότι και άλλα χαρακτηριστικά του, κατόρθωμα της μάνας του είναι κι αυτά.. θα ήταν πολύ περήφανη για το αγόρι που γέννησε και μεγάλωσε..

Μόλις και μετά βίας μου έρχεται στο νου η εικόνα της πρώτης γνωριμίας μας.. σε ένα διάδρομο που ένωνε εσωτερικά τα σχολεία μας υπήρχε μια καγκελένια πόρτα που τα χώριζε.. ήταν κλειστή.. εγώ απ'τη μία μεριά κι εκείνος από την άλλη.. μιλούσα μ'έναν κοινό μας φίλο και απλά γνωριστήκαμε.. και πέρασαν δύο χρόνια..

Λύκειο πια, είχαμε πιάσει Δεκέμβρη θυμάμαι.. έγινε μια συναυλία στο γυμναστήριο του δικού μου σχολείου ένα βράδυ.. είχα πάει με τις δύο φιλενάδες μου.. ο δρόμος μεταξύ σχολείου και σπιτιού ήταν στενός και σκοτεινός τα βράδια και είχα κρυφά ένα άγχος για την επιστροφή μας.. ήταν από τις πρώτες φορές που με άφηναν οι γονείς μου τόσο αργά μόνη (ναι, ναι, δεν τριγυρνούσαμε στις καφετέριες και βράδια από 15 χρονών εμείς.. δεν ήμουν μαθημένη..) και ήθελα να πάνε όλα καλά.. ήθελα να φύγουμε νωρίτερα αλλά δεν το έλεγα στις άλλες, μη τις χαλάσω το κέφι, μη με πουν φοβητσιάρα.. κάναμε να φύγουμε κατά τις 12.. καθώς χαιρετούσα τους υπόλοιπους φίλους θυμάμαι να σκέφτομαι 'μα κανένα από τ'αγόρια μας δεν θα πει να μας πάει σπίτι;'.. τότε το αγόρι εκείνο ήρθε δίπλα μου και μου είπε 'αν φεύγετε, να σας πάμε εμείς μέχρι το σπίτι, είναι αργά'.. και παρέα με τον ίδιο κοινό φίλο που μας γνώρισε, μας πήγαν μία μία μέχρι την πόρτα..

Από τότε μ'έπιανα να σκέφτομαι αν νιώθω κάτι για εκείνον ή όχι.. ένιωθα μια πολύ μεγάλη συμπάθεια και οικειότητα.. άλλες στιγμές ένιωθα ένα ανεπαίσθητο 'τσίμπημα', αλλά όχι αρκετά μεγάλο.. και πέρασαν άλλα τέσσερα χρόνια..

Καλοκαίρι του 2000.. πρώτες διακοπές μόνη με τις φίλες μου.. είχαμε τελειώσει 1 χρόνο πριν το σχολείο.. μαζευτήκαμε 6 και πήραμε το πλοίο για τη Σκιάθο.. ενθουσιασμός, χαρές, φωνές πάνω στο πλοίο.. άκουσα το ίδιο και από μια άλλη γωνιά, γύρισα και αντίκρισα το αγόρι με άλλους 6 φίλους που ήδη γνώριζα.. ο προορισμός μας ίδιος.. από το πλοίο ακόμη, ενώσαμε τις παρέες και περάσαμε 13 άτομα 5 μέρες 24 ώρες μαζί.. θάλασσα, φαγητό, βόλτες, ξενύχτια τα πάντα μαζί.. εκείνες τις μέρες, το ανεπαίσθητο 'τσίμπημα' έγινε επιτέλους μεγαλύτερο.. δεν ήμουν ντροπαλή, ανακάλυψα όμως ότι ήταν εκείνος πολύ.. πάλευε να είναι κοντά μου, έχουμε όλοι πολλές φωτογραφίες με την πετσέτα του καρφωμένη δίπλα στη δική μου..

με παίδεψε λιγάκι μέχρι να πάρει στροφές, αλλά θυμάμαι το πρώτο μας φιλί.. ξημέρωμα κατά τις 5, πάνω στο βράχο στο Μπούρτζι, μ'ένα ψυχρό καλοκαιρινό αεράκι, μου ζέστανε τους ώμους με τα χέρια του και ήταν μια κάπως άχαρη αλλά γλυκιά αγκαλιά..

Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη με το αγόρι τρελά ενθουσιασμένο για την εξέλιξη.. το κορίτσι πάλι όχι.. :( δεν έχω εξηγήσει ποτέ στον εαυτό μου αυτή την αλλαγή, αλλά για κάποιον λόγο δεν τον ήθελα πια.. το συναίσθημα είχε επιστρέψει στη συμπάθεια.. και το πλήγωσα τότε αυτό το αγόρι.. και πέρασαν άλλα οκτώ χρόνια..

Είμαστε πια 'μοντέρνοι' και έχουμε προφίλ στο Facebook.. βρισκόμαστε και ανταλλάσσουμε τηλέφωνα δίνοντας υπόσχεση να βρεθούμε σύντομα από κοντά.. τα χρησιμοποιούμε μόνο σε ονομαστικές γιορτές και.. πέρασαν άλλα δύο χρόνια..

8 Ιανουαρίου 2010, Παρασκευή.. το όνομά του στην οθόνη του κινητού μου.. είχε έρθει η ώρα να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας.. εγχειρισμένη και στο τέλος της αναρρωτικής μου άδειας, ήταν καλή ιδέα λίγο να βγω να ξεσκάσω, συμφώνησα αμέσως να βρεθούμε.. 7 το απόγευμα, δύο 'άγνωστοι' πλέον από τα τόσα χρόνια παρήγγειλαν 2 ζεστά καφεδάκια και δειλά άρχισαν την κουβέντα.. πέρα από τα βασικά στοιχεία των χαρακτήρων μας, τίποτα δεν θύμιζε το αγόρι και το κορίτσι της Σκιάθου του 2000.. πιάναμε τους εαυτούς μας να σκέφτονται 'δε μπορεί να συμφωνούμε τόσο πολύ.. δε μπορεί, είναι σαν να ακούω εμένα'.. ο καφές έγινε περπάτημα στην πόλη και ποτό και βόλτα με το αμάξι και πιάσαμε τις 5 το πρωί ακόμη με κουβέντα..

Είχα γίνει πολύ δύσκολη σε ό,τι αφορά τις σχέσεις.. για την ακρίβεια είχα να επιτρέψω να μπει κάποιος ουσιαστικά στη ζωή μου για 5 ολόκληρα χρόνια.. ήταν λίγο σκληρό αυτό που έκανα στον εαυτό μου, αλλά ένιωθα ότι εγώ δεν τα είχα βρει καλά με εμένα για να κάνω κάποιον ευτυχισμένο.. σωστό ή λάθος, δεν θα ασχοληθώ μ'αυτό εδώ.. ξέρω μόνο ότι καθώς περπατούσαμε στην παγωμένη πόλη μας εκείνο το βράδυ, με έπιασε απ'το χέρι.. και ήθελα να κλάψω!! ήθελα πολύ να κλάψω!!

Την επόμενη κιόλας ημέρα ζήτησε να ξαναβρεθούμε και κανονίσαμε εκδρομή.. η Κυριακή μας βρήκε στην Κερκίνη να χαζεύουμε τη λίμνη και τα άλογα και να τρώμε δίπλα σ'ένα υπέροχο τζάκι.. ήμασταν και οι δύο χαρούμενοι, αλλά με μια μικρή δόση αμηχανίας προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη και μετά από 10 ολόκληρα χρόνια..

Η ευγένεια και η αποφασιστικότητα στην αγκαλιά και το φιλί του λίγο πριν ξεκινήσουμε για την επιστροφή, μ'έκαναν να τον ερωτευτώ βαθιά ακριβώς εκείνη τη στιγμή!! και πέρασαν άλλα δύο χρόνια..

Αυτό το αγόρι είναι ο Τάσος μου.. και σήμερα, 10 Ιανουαρίου 2012, μετράμε 730 βραδιές αγκαλιά!!

... έρωτες εφήμεροι, εκδρομή διήμερη ...

... άμμος τα παλάτια μου κι η θλίψη μέσ' τα μάτια μου ...

... μια χαρά και μια καημός, μια στο τρένο και μια σταθμός ...

... πρόσθεση κι αφαίρεση, εσύ είσαι η εξαίρεση ...

... λάθος συναισθήματα στης καρδιάς ζητήματα ...

... βρήκα τον παράδεισο δυο βήματα απ' την άβυσσο ...

... βράδια αξημέρωτα ψάχνοντας τον έρωτα ...

... τέλος στα ταξίδια μου, στον έρωτα πυξίδα μου ...

... πάνε τώρα μέρες που δεν σου 'πα σ' αγαπώ ...

... μα η αγάπη μου για σένα δυναμώνει ...

... πριν να έρθεις ήμουνα στον άνεμο φτερό ...

... τώρα δέντρο που πολύ βαθιά ριζώνει ...

Ξέρεις ότι δεν εκφράζομαι συνήθως με τα 'μεγάλα λόγια', αλλά ... Σ' αγαπώ πολύ!!