Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

1944, Χορτιάτης.. _4_


Συνέχεια των αναρτήσεων:


********************************************************************************
Απόσπασμα από το βιβλίο "Στην Πυροστιά του Πολέμου".
********************************************************************************

Συνέχισε να προχωράει στο μονοπάτι, έχοντας καρφωμένα τα μάτια της στις γυναίκες που όλο και περισσότερο ξεμάκρυναν και την τραβούσαν σαν μαγνήτης να συνεχίσει την πορεία μέσα στο βουνό, χωρίς να γνωρίζει που πηγαίνει. Κάποια στιγμή χάθηκαν από τα μάτια της, είχαν απομακρυνθεί πολύ, δεν τις έβλεπε πια, ένα σφίξιμο στην καρδιά και ξανά την τύλιξε ο φόβος. Εν τω μεταξύ άρχισε πάλι το σφαιροκόπημα, βροχή οι σφαίρες περνούσαν πάνω από τα κεφάλια τους, χάνονταν στο χώμα μπροστά τους και έσβηναν εκεί, κι αυτά προχωρούσαν μέσα σ'αυτό τον καταιγισμό χωρίς να τ'αγγίξει ούτε μια σφαίρα, λες και γύρω τους χαλούσαν τον κόσμο πυροτεχνήματα και όχι σφαίρες που σκότωναν.
Συγχρόνως άρχισε να πετάει από πάνω τους και αεροπλάνο που έριχνε και σκότωνε αυτούς που σκορπίστηκαν στο βουνό να σωθούν.
Έπρεπε πια να δύει ο ήλιος και τα τρία ορφανά βάδιζαν το ατέλειωτο μονοπάτι μέσα στο βουνό, νηστικά, ταλαιπωρημένα, διψασμένα, φοβισμένα στο άγνωστο. Ξαφνικά, βλέπει από μακριά ένα μαύρο σημάδι να κινείται να προχωράει και να τους πλησιάζει. Αναγνωρίζει μια γριούλα γειτόνισσα, κοντά εκατοχρονίτισσα. "Που πας κοριτσάκι μου με τ'αδελφάκια σου;" "Δεν ξέρω γιαγιά, το μπαμπά και τη μαμά τους σκότωσαν, δεν ξέρω που πηγαίνω." "Ελάτε μαζί μου." Συνέχισαν το δρόμο με προστάτη τώρα πια αυτή τη γιαγιούλα, έπειτα από τόσες ώρες αφότου οι φυσικοί προστάτες έπεσαν νεκροί από τα βόλια του δολοφόνου.
Η γιαγιά βάδιζε μπροστά ακουμπώντας σ'ένα ξύλο για ραβδί και μόλις άκουγε το αεροπλάνο να πλησιάζει άπλωνε τα χέρια λέγοντας "Πέστε κάτω, μπρούμυτα στο χώμα, εδώ κοντά μου", γονάτιζε κι η ίδια σκύβοντας το γέρικο κεφαλάκι της, μουρμουρίζοντας κάποια προσευχή σταυροκοπούμενη. Μόλις περνούσε ο κίνδυνος σηκωνόταν "Άντα παιδάκια μου, ξεκινάμε." Αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές, ώσπου νύχτωσε.
Βγήκε το φεγγάρι κι ακόμα βάδιζαν, ο μικρός Αλέκος θρονιασμένος στην αγκαλιά της αδελφής του έπαψε να ζητάει "μαμ, μαμά, μαμ", εξαντλημένο από την πείνα δεν είχε δύναμη να γκρινιάξει, αντίθετα ο μικρός Γιωργάκης που βάδιζε δίπλα της κλαψούριζε και ζητούσε να φάει.
Περνούσαν μέσα από αμπέλια φορτωμένα σταφύλια, χιμούσε ο μικρός, έκοβε τσαμπιά, γέμιζε την αγκαλιά του και δεν χόρταινε να κόβει. Η Τούλα τον μάλωνε, άπλωνε το χέρι και του τα πετούσε κάτω, λέγοντάς του να προχωράει και να μην αγγίζει τα σταφύλια. Ο μικρός κλαίγοντας έσκυβε τα μάζευε κι έκοβε κι άλλα και πάλι η Τούλα τα πετούσε κάτω. "Κι εγώ πεινάω, αλλά δεν πρέπει, δεν είναι δικά μας, είναι ξένα, θα μας μαλώσουν."
Ποιος θα μάλωνε τρία μικρά πεινασμένα, μέσα σ'αυτό το χαλασμό; Ο πατέρας τους είχε μάθει πως δεν πρέπει ν'αγγίζουν ξένα πράγματα. Αν μας δει ο νοικοκύρης; και προπάντος, αν μας δει ο μπαμπάς; Δεν γινόταν μέσα σε μια μέρα να πιστέψει, να παραδεχτεί, να το εμπεδώσει, ότι μπαμπάς δεν υπάρχει. Θυμάται πως η γιαγιά κάποια στιγμή έβγαλε ένα μικρό κομματάκι ψωμί από την τσέπη της, μικρό μια μπουκιά, το έκοψε σε τρεις μικρότερες μπουκιές και ήταν το μοναδικό που φάγανε εκείνη την ημέρα. Τέλος έφθασαν νύχτα πια σ'ένα αμπέλι, όπου μέσα στην καλύβα ήταν ο νοικοκύρης του αμπελιού με την οικογένειά του, γυναίκα και δυο παιδιά, γείτονες κι αυτοί. Η γιαγιά εμπιστεύτηκε τα ορφανά σ'αυτούς τους ανθρώπους και χάθηκε, δεν την ξαναείδε η Τούλα.
Το ζευγάρι λοιπόν αυτό, δεν έδειξε καμιά συγκίνηση από το δράμα των παιδιών, τ'άφησαν να στέκουν έξω από την καλύβα μέσα στη νύχτα χωρίς να τα πλησιάσουν, να δείξουν λίγη συμπάθεια, συμπόνια, λίγη στοργή που τόσο την είχαν ανάγκη. Κάτι κουβέντιασαν μεταξύ τους και βγαίνοντας η γυναίκα από την καλύβα είπε στη μικρή "Δεν χωράει εδώ να κοιμηθείτε, πηγαίνετε αντίκρυ στον αχυρώνα, έχει κι άλλους εκεί, κι το πρωί ελάτε πάλι εδώ."
Κίνησαν λοιπόν μέσα στη νύχτα, τρέμοντας από φόβο, σκυλιά γάβγιζαν, τσακάλια ούρλιαζαν ψηλά στο βουνό, πέρασαν ένα μικρό ξύλινο γεφυράκι κι έφτασαν στον αχυρώνα. Εκεί κατέφυγαν πολλοί για να σωθούν, γεμάτο ο αχυρώνας, αλλά κι αρκετοί απ'έξω. Κάποιες γυναίκες αναγνώρισαν τα τρία παιδιά κι άρχισαν οι ερωτήσεις κι οι απορίες, πως βρέθηκαν εκεί μόνα; που είναι οι γονείς; τι έγινε; κλπ. Κάποια γυναίκα θέλησε να πάρει το μωρό για να την ξεκουράσει, αλλά που να τ'αφήσει η Τούλα! Έγειραν στο χώμα εξουθενωμένα και παραδόθηκαν στον ύπνο.
Το πρωί σηκώθηκαν και κίνησαν πάλι για το αμπέλι, υπάκουη η μικρή στα λόγια της γυναίκας, να πάνε πάλι εκεί. Όταν όμως έφτασαν, είδαν την οικογένεια έτοιμη να φύγει, είχαν αμπαλάρει τα λίγα πράγματα που είχαν, ίσως κάποια τρόφιμα, κλπ. Άκουσε τη γυναίκα να της λέει "Εμείς θα πάμε κατά κάτι μακριά σ'άλλο χωράφι, εσείς δεν μπορείτε να 'ρθείτε. Καθίστε εδώ κι εμείς το βράδυ θα έρθουμε πάλι."
Κίνησαν κι έφυγαν, αφήνοντας τα ορφανά μόνα, χωρίς ούτε μια μπουκιά ψωμί να δώσουν στα πεινασμένα, χωρίς ένα βλέμμα να ρίξουν πίσω τους. Η καρδιά της Τούλας σφίχτηκε πάλι, την τύλιξε ο φόβος της μοναξιάς!


ΜΙΑ ΡΟΓΑ ΣΤΑΦΥΛΙ
Κάθισε κάτω με τα παιδιά με σταματημένο μυαλό, με το βλέμμα απλανές. Οι ώρες περνούσαν, ο ήλιος μεσουράνησε, η πείνα και η δίψα τα θέριζε, η αντοχή εξαντλήθηκε, κι έτσι, τόλμησε η Τούλα κι άπλωσε το χέρι. Εμπρός τους βρισκόταν το αμπέλι φορτωμένο σταφύλια, τα τσαμπιά από το βάρος ακουμπούσαν στο χώμα. Άπλωσε λοιπόν κι έκοψε μια ρόγα για τον καθένα, μία για το μωρό που την έφαγε με βουλιμία, μία για το Γιωργάκη και μία για τον εαυτό της. Κι αυτό όχι χωρίς φόβο, νόμιζε πως θα γυρίσουν το βράδυ και θα καταλάβουν ότι λείπουν οι τρεις ρόγες!
Ο ήλιος τα χτυπούσε κατακέφαλα και τα ζάλιζε, αλλά δεν τόλμησε να μουν στην καλύβα, μη την μαλώσουν. Νύχτωσε κι ακόμα περίμενε να γυρίσουν όπως της υποσχέθηκαν, μάταια όμως, δεν ξαναφάνηκαν ποτέ.
Όταν ο φόβος της νύχτας και τα ουρλιαχτά των τσακαλιών έφεραν τρόμο και πανικό, πήραν πάλι το δρόμο για τον αχυρώνα. Η επόμενη μέρα πέρασε εκεί. Κατά το απόγευμα ξαφνικά κάποιος φωνάζει "Ανεβαίνουν πάλι γερμανικά τζιπ στο χωριό, πάμε πιο ψηλά." Κίνησαν όλοι βιαστικά να απομακρυνθούν σε πιο ασφαλές μέρος. Ακολούθησαν και τα παιδιά. Έπειτα από αρκετή ώρα όπως βάδιζαν όλοι πανικόβλητοι, βλέπει η Τούλα σ'ένα χωράφι θερισμένο να κάθονται δύο άνδρες. Αναγνωρίζει στον ένα το θείο Χρήστο, τον άντρα της θείας Κατίνας. Πετάχτηκε επάνω ρωτώντας συγχρόνως να μάθει, από την προηγούμενη ημέρα έψαχνε απεγνωσμένα να βγει τη γυναίκα και το παιδί του. Η Τούλα αναγκαστικά έγινε 'άγγελος κακών'. Ιστόρησε τη συμφορά που τους βρήκε. Η απελπισία του ήταν απερίγραπτη. Κίνησαν μαζί του μια πορεία μέσα στο βουνό για ώρες, ήταν η τρίτη μέρα της καταστροφής και ούτε μπουκιά ψωμί, ούτε νερό. κατά το απόγευμα καθώς περνούσαν ένα ύψωμα, βλέπουν μέσα σε μια ρεματιά κάμποσα άτομα, και, ω, του θαύματος, μία γυναίκα κρατούσε στην αγκαλιά της το μωρό του, τον 14ων μηνών Παναγιωτάκη. Χίμηξε, το άρπαξε, το έσφιγγε στην αγκαλιά του ξεσπώντας σε λυγμούς, σε σπαρακτικό κλάμα Εκεί λοιπόν έμαθαν πως βρέθηκε ζωντανό το μωρό. Καθώς είπαμε, ο φονιάς χτύπησε πισώπλατα τη θεία Κατίνα, τη στιγμή που εκείνη κάθισε κάτω και το θήλαζε, τα χέρια έμειναν σφιχτά δεμένα γύρω από το κορμάκι του, πάγωσαν, κοκάλωσαν και το μωρό δεν ξέφυγε από την αγκαλιά της, να απομακρυνθεί, να κατρακυλήσει στη ρεματιά και να σκοτωθεί ίσως. Ακόμα και νεκρή, το προστάτευε η μανούλα του! Έμεινε έτσι ένα μερόνυχτο μόνο με τη νεκρή μάνα. Κατά το απόγευμα της άλλης ημέρας περνούσαν αυτοί οι άνθρωποι από εκεί, κυνηγημένοι να κρυφτούν μακριά, είδαν τα πτώματα και το κλάμα του μωρού τους σταμάτησε. Για να το βγάλουν από τα χέρια της αναγκάστηκε ένας άντρας να τραβήξει με δύναμη και να σπάσει τις κλειδώσεις των χεριών της.
... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ...
[συνεχίζεται]
... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ...
********************************************************************************
Απόσπασμα από το βιβλίο "Στην Πυροστιά του Πολέμου".
********************************************************************************

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

και βραβεία.. και βόλτες.. και πολύ χρώμα..

Ας τα πάρουμε με μια σειρά.. Πίνακα περιεχομένων θα πρέπει να κάνω γι'αυτή την ανάρτηση....

Πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθώ στα βραβεία που μου έστειλαν εδώ και πολύ καιρό 2 φίλες: η Ειρήνη και η Ελένη.. Με μεγάλη καθυστέρηση, Ευχαριστώ πολύ πολύ!!!!
Εδώ λοιπόν, σε παλαιότερη ανάρτηση, τα 7 πράγματα για μένα..
Όσο για τα αγαπημένα μου τραγούδια, θα τα παραθέσω παρακάτω..


Δεύτερο μεγάλο Ευχαριστώ πρέπει οπωσδήποτε να στείλω σε άλλες 2 φίλες: την Ελένη-Pitsina και την Λαμπρινή..
Η Ελένη μου έστειλε εδώ και πολύυυυυ καιρό το δωράκι μου από την ανταλλαγή των πρωτοχρονιάτικων δώρων των Κική-Ρένα-Μαρία και δεν την είχα ευχαριστήσει δημοσίως.. ένα γούρι τρέλα που είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζω μόλις επιστρέφω σπίτι μου!! Το κακό της ιστορίας είναι πως εγώ ακόμη δεν της έχω στείλει το δικό της.. Ελένη μου, μετά την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια, το αμέλησα, αλλά δεν το ξέχασα!! Ντροπή μου, μέχρι και ο Μάρτιος τελειώνει......
Η Λαμπρινή μου.. αχ, αχ, αχ.. αυτό το πακετάκι ήρθε σε μια περίοδο που χρειαζόμουν λίγο χαμόγελο!! και μου το πρόσφερε.. το βραχιολάκι σου το φοράω καθημερινά.. τη γλυκύτατη καρδούλα την έχω στο γραφείο μου δίπλα μου να μου κρατάει συντροφιά.. και το μανιταράκι έγινε η αδυναμία όλων όσων το είδαν!! παρέα με τα ανοιξιάτικα λουλουδάκια, τώρα που άνοιξε ο καιρός, μου κλείνει το μάτι κάθε που κάθομαι πλάι τους και πίνω καφεδάκι..


Κάπου εδώ θα ήθελα να σας συστήσω έναν νέο φίλο.. τον Έκτορα.. τα πρώτα πράγματα που έμαθα για εκείνον είναι πως αγαπάει πολύ τα λουλούδια και τις παντόφλες μου.. είναι πολύ μωράκι για μαλώματα όμως και προς το παρόν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει..



Την προηγούμενη Κυριακή το αγόρι με πήγε εκδρομή-έκπληξη.. πήγαμε στο Λευκοχώρι Σερρών για ιππασία!! το γέλιο που κάναμε δεν περιγράφετε!! η μοναδική εμπειρία που είχα με άλογο ήταν από 5-7 χρονών που με πήγαινε ο πατέρας μου στον Ζωολογικό κήπο της Θεσσαλονίκης και απ'έξω είχε λίγα άλογα, μ'ανέβαζε και έκανα βόλτα γύρω-γύρω.. μόνο που ήταν πόνι, αλλά εγώ ήμουν μικρούλα και τα έβλεπα για μεγάλα άλογα..
Πήγαμε λοιπόν στο Ziogas Western City.. μια μικρή πόλη του Far West.. ο Αποστόλης, ο ιδιοκτήτης, και οι υιοί του, Μπάμπης και Χρήστος, μετά από 1,5 ώρα θεωρητικού μαθήματος, μας ανέβασαν στα άλογα και πήραμε τα βουνά.. ok, υπερβάλω λιγουλάκι.. μια βόλτα 30 λεπτών κάναμε ως αρχάριοι.. αλλά ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία που σίγουρα σε κάνει να θέλεις να μάθεις περισσότερα γι'αυτά τα πλάσματα και να δοκιμάσεις λίγο τα όρια και τις φοβίες σου.. εγώ θα επιστρέψω σίγουρα.. (**αμαζόνα μουυυυυυυυυ**)






Και το τελευταίο σ/κ γεμάτο..
Την Παρασκευή πήγαμε να απολαύσουμε τον αγαπημένο μας τραγουδιστή, τον Πλούταρχο.. τον Γιάννη σκέτο, όπως λέμε μεταξύ μας.. όταν λέμε το ευχαριστήθηκα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! αν και τα τελευταία χρόνια δεν τρελαίνομαι με τις επιλογές του στα τραγούδια, δεν παύει ποτέ να είναι απόλαυση για μένα!! ήπιαμε, τραγουδήσαμε, γελάσαμε!! δεν βγαίνουμε και συχνά σε τέτοια μαγαζιά (όχι από σνομπισμό.. μάλλον από αντοχή..), οπότε το απόλαυσα!!


Έτσι, το Μουσικό βραβείο της Ειρήνης το αφιερώνω αποκλειστικά στον Γιάννη:
Κλείνω αργά τα βλέφαρά μου..

Με τι καρδιά..


Φταίω..


Έψαχνα χρόνια να σε βρω..


Σε χάνω..

Αν δεν ακούς τον έρωτα.. (ακυκλοφόρητο)


Κάτι ευαίσθητες ψυχές.. (ακυκλοφόρητο)


Ok, θα μπορούσα να το κάνω αυτό με τις ώρες..


Το Σάββατο φυσικά μας βρήκε με τρεχάματα, δουλειές, ψώνια, κλπ αλλά και ένα όμορφο τραπέζι στον κήπο με τους φίλους μας!! Μαζέψαμε ό,τι μαγειρεμένο υπήρχε και παρ'όλη τη ψυχρούλα, τους παρέσυρα (έως και ανάγκασα) να βγούμε για πρώτη φορά φέτος στον κήπο και να φάμε εκεί.. πολύ μου αρέσουν αυτά τα 'μη προγραμματισμένα', με τόσο αγαπημένη παρέα..


Την Κυριακή δεν την περιγράφω καν.. φασίνα στην αδελφούλα που γιόρταζε, αλλά χαλάλι της!! Να χαίρεστε τους ανθρώπους σας που γιόρταζαν!!


Αυτό το σ/κ έχει κηπουρική και το περιμένω πως και πως!! Έχω παραγγείλει καμιά 100αριά καλοκαιρινούς βολβούς και ανυπομονώ να φυτέψω και να φτιάξω τα πάντα εκεί έξω.. οι ανοιξιάτικοι άρχισαν ήδη να δίνουν χρώμα στην καθημερινότητά μας.. θα σας τους δείξω όλους μαζί..




Καλή .. Άνοιξη, λοιπόν!!!!!!
Φιλιάαααααααααααααααα


Α! και.. Καλή Επιτυχία ΑΠΟΕΛ !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Αναδιοργάνωση..

Έχει ήδη 1 ώρα που κοιτάω και ξανακοιτάω την οθόνη.. ή έχω πολλά να γράψω και δεν ξέρω τι να διαλέξω ή ξεσυνήθισα και δυσκολεύομαι να αρχίσω..

Αναδιοργάνωση.. Περνάω τη φάση των αλλαγών και αποφάσεων.. από τα πιο απλά έως τα πιο σημαντικά θέματα.. λίγο και ο ερχομός της άνοιξης που ανοίγει τις καρδιές μας και μας ξυπνάει ελπίδα και αισιοδοξία..

Θέλω να ασχοληθώ με τον εαυτό μου.. να με φροντίσω.. να με περιποιηθώ.. να με καταλάβω.. να με ξεκουράσω.. να μου αφιερώσω χρόνο..

Θέλω να ασχοληθώ με τον άνθρωπό μου.. να τον καθησυχάσω.. να τον παρασύρω.. να τον κάνω να χαμογελάει αυθόρμητα.. να του θυμίσω το 'προσπαθώ' και το 'ελπίζω'.. να του πω 'ευχαριστώ'.. να του πω και 'θα σου σπάσω το κεφάλι μια μέρα' :p.. να του πω 'μη ξεχνάς'..

Θέλω να ασχοληθώ με την αδελφή μου.. να πάρω από μέσα της έναν φόβο που έχει φωλιάσει.. να της θυμίσω να βρίσκει λίγη ευτυχία σε καθημερινά πράγματα.. να την αγκαλιάσω όπως μόνο τα αδέλφια ξέρουν ν'αγκαλιάζονται..

Θέλω να ασχοληθώ με τη δουλειά μου.. να θυμηθώ πως κάποτε έπαιρνα δύναμη και μια ικανοποίηση - σχεδόν ολοκλήρωση - μοναδική.. να ξυπνήσω μέσα μου εκείνο το πείσμα.. 

Θέλω να ασχοληθώ με το σπίτι μου.. να φέρω μέσα την άνοιξη και να το ζήσω.. να μετατρέψω τις υποχρεώσεις σε παιχνίδι προσφοράς και απόλαυσης..

Θέλω να ασχοληθώ με τους φίλους μου.. να τους πείσω να μάθουν από τα λάθη μου.. να μη χρειάζεται να τους κρατάω το χέρι στα δύσκολα αλλά στις χαρές τους γιατί μόνο χαρές θέλω για εκείνους..

Θέλω να ασχοληθώ με τα όνειρά μου.. να μη πιστέψω στιγμή πως ο χρόνος και οι δυσκολίες τα πήραν μακριά μου.. να αγαπήσω ξανά όλη τη διαδρομή.. να κάνω και καινούρια όνειρα..

Θέλω.. Στόχοι.. Δύναμη.. Θέληση..

Μια νέα εποχή ξεκινάει.. μια εποχή όπου τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν θα υπάρχει και αύριο αν δεν παλέψουμε σήμερα γι'αυτό, τίποτα δεν έχει νόημα αν δεν έχουμε σύμμαχο τον ίδιο μας τον εαυτό.. και μια εποχή στην οποία το μόνο που έχει σημασία είναι οι άνθρωποι μας!!

Ξυπνάς ένα πρωί και τα έχεις όλα..
Ξυπνάς το επόμενο πρωί και δεν έχεις τίποτα..

Όχι, δεν είναι ένα απαισιόδοξο μήνυμα.. σχεδόν το αντίθετο.. ίσως ο καθένας το ερμηνεύσει σύμφωνα με τη διάθεση και την κατάσταση της στιγμής.. αλλά είναι μία πολύ απλή συνειδητοποίηση.. ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να ξεχνάει εύκολα και γρήγορα.. όταν σου συνέβη κάτι που σε ταρακούνησε για τα καλά, όχι, οφείλεις να μη ξεχάσεις αυτό το 'χαστούκι' όταν περάσει η φουρτούνα.. είναι πολύ εύκολο να λες ότι τα παθήματα γίνονται μαθήματα.. από τη θεωρία στην πράξη όμως υπάρχει απόσταση..

Αυτά είχα μέσα μου σήμερα.. ίσως λίγο ακαταλαβίστικα, ίσως βαρετά, ίσως και μπερδεμένα.. αλλά αυτά είναι..

Ουφφφφφφφφφφφ!!! Έναν ψυχολόγο βρε παιδιά!!!!! :p

Καλό βράδυ! Και θυμηθείτε να ζήσετε έντονα το Σαββατοκύριακο...... Σας φιλώ..

--
Μαρία

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Επιστρέφω..

Ναι, επιστρέφω.. σιγά σιγά, αλλά επιστρέφω..

Το πρώτο πράγμα που θέλω να πω είναι ένα μεγάααααλο ευχαριστώ για όλα τα μηνύματα σας, στο blog και στο e-mail μου!! Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας, για την συμπαράσταση, για τις ευχές και τις συμβουλές σας!!

Ήταν δύσκολη περίοδος.. αλλά πέρασε.. δεν χρειάζεται να πω περισσότερα.. απλά ότι πέρασε.. τα θέματα υγείας ξεπερνιούνται αργά αλλά σταθερά και με ελπίδα.. τα προσωπικά θέματα επέστρεψαν στον ίσιο και σωστό δρόμο.. η ξεκούραση σιγά σιγά έρχεται κι αυτή.. και οι ρυθμοί επανέρχονται.. όπως επέστρεψαν και τα χαμόγελα!!

Σας διάβαζα.. δεν έγραφα σε καμία, αλλά σας διάβαζα όποτε μπορούσα.. καμιά φορά απλά δεν έχεις κάτι μέσα σου να το μοιράσεις και χρειάζεσαι αυτή την απόσταση.. απλά να παρατηρείς..

Χάρηκα πάρα πολύ που έγινε κανονικά η συνάντηση στις αρχές του Μάρτη.. είδα όλες τις σχετικές αναρτήσεις σας, χάζεψα και ζήλεψα τις φωτογραφίες σας!! Ευχαριστώ που το κάνατε και που με καταλάβατε!!

Ίσως έχω πολλά να γράψω, αλλά είπαμε σιγά σιγά.. θέλω να δείξω τα δώρα που έλαβα από 2 φίλες και το οτιδήποτε χαρούμενο συνέβη τόσο καιρό και τώρα πια να το μοιραστώ.. θα τα πούμε σύντομα λοιπόν..

Πολλά πολλά φιλιά!! Καλό πρώτο ανοιξιάτικο Σαββατοκύριακο!! Εμείς αύριο θα πάρουμε τους δρόμους.. είναι Κυριακή και επιβάλλεται επιτέλους μια εκδρομή!! η φύση άρχισε να μας καλεί!! ας διασκεδάσουμε!! ;)


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...